…συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο
ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ
ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ
Η επίτευξη ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ανάπτυξης των καναδικών κατά κεφαλήν εισοδημάτων τα επόμενα χρόνια, εξαρτάται καθοριστικά από την αύξηση του αριθμού των ωρών εργασίας σε σχέση με το μέγεθος του πληθυσμού μας – και ακόμη πιο σημαντικό από την ποιότητα παραγωγικότητας από κάθε μία από αυτές τις ώρες.
Το ποσοστό συμμετοχής του εργατικού δυναμικού του Καναδά μειώθηκε, σχεδόν απαρατήρητο, κατά 0,2% ετησίως για το μεγαλύτερο μέρος μιας δεκαετίας. Οι θετικές επιπτώσεις της μετανάστευσης και οι βελτιώσεις στη συμμετοχή των περισσότερων ηλικιακών ομάδων (αλλά ιδίως των 60+ εργαζομένων) αντισταθμίζουν εν μέρει μόνο τις επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού. Ο αναπόφευκτος στόχος της πολιτικής σε μια τέτοια στιγμή, είναι να διασφαλίσει ότι όχι μόνο όσοι θέλουν να συμμετάσχουν μπορούν να βρουν δουλειά, αλλά το πιο σημαντικό είναι να έχουν πρόσβαση στα εργαλεία (εξοπλισμός) να είναι πλήρως παραγωγικά και να τους δοθεί η ευκαιρία (εκπαίδευση) για να αποκτήσουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες για να παράγουν υψηλότερη αξία της παραγωγής.
Από τη σκοπιά της διατήρησης της προσφοράς εργασίας, ξεχωρίζει η συμμετοχή δύο βασικών ομάδων: οι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας (μεταξύ 60 και 74 ετών) και οι εργαζόμενοι με ευθύνες φροντίδας (για παιδιά, ηλικιωμένους, άτομα με ειδικές ανάγκες). Επομένως, πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος της πολιτικής.
Για τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, το κλειδί είναι να αφαιρέσουμε τα αντικίνητρα που περιέχονται στο OAS, το CPP και το φορολογικό μας σύστημα, με τη μορφή των πολύ υψηλών αποτελεσματικών συντελεστών φορολογίας επί του εισοδήματος εργασίας και να παρέχουμε ευκαιρίες για μετάβαση σε άλλους τύπους απασχόλησης, ειδικά σε επαγγέλματα φροντίδας. Για όσους έχουν παιδιά, η πρόσβαση σε παιδική μέριμνα είναι ζωτικής σημασίας. Για όσους έχουν άλλες οικογενειακές ευθύνες, η πρόσθετη άδεια έχει αποδειχθεί απαραίτητο στοιχείο για την ενίσχυση της συμμετοχής.
Ένα από τα πιο απλά μαθήματα από την εμπειρία COVID είναι το πώς η εργασία από το σπίτι, όταν είναι εφικτή η εικονική εργασία, μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αυξήσει την παραγωγικότητα και να μειώσει το μη παραγωγικό χρόνο μετακίνησης. Παρόλο που δεν υπάρχει πάντα η χρυσή τομή, τα μέτρα για τη διευκόλυνση της εικονικής εργασίας μπορούν να επεκτείνουν αποτελεσματικά την προσφορά παραγωγικών ωρών εργασίας. Μαζί με τις μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της συμμετοχής των ηλικιωμένων εργαζομένων, των μεταναστών και εκείνων με ευθύνες φροντίδας, η εικονική εργασία μπορεί να συμβάλει στην αντιστάθμιση της φυσικής μείωσης της αύξησης των ωρών εργασίας, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού.
Ακόμη πιο σημαντικό από την ανοικοδόμηση της ποσότητας του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, είναι να διασφαλιστεί ότι ο συνδυασμός δεξιοτήτων των εργαζομένων προσαρμόζεται γρήγορα, για να ανταποκριθεί στις εξελισσόμενες απαιτήσεις μιας μεταβαλλόμενης οικονομίας. Αυτό συνεπάγεται αυξημένη εστίαση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, για την επέκταση της βάσης των γνώσεων STEM, καθώς και των ανθρώπινων δεξιοτήτων που διευκολύνουν την προσαρμογή και τη μάθηση καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας. Απαιτείται εστίαση από εργοδότες και μεμονωμένους εργαζόμενους, στη συνεχή απόκτηση νέων και αναβαθμισμένων δεξιοτήτων. Απαιτείται ανοικοδόμηση του συστήματος ασφάλισης εργασίας, για την υποστήριξη και την ενθάρρυνση της απόκτησης δεξιοτήτων κατά τη διάρκεια και πριν από περιόδους ανεργίας. Και, τέλος, περιλαμβάνει την εστίαση στην παροχή υποστήριξης στους ηλικιωμένους εργαζόμενους, σε μετάβαση σε λιγότερο απαιτητικά σωματικά επαγγέλματα και στην απόκτηση των απαραίτητων δεξιοτήτων, για την κάλυψη των αυξημένων απαιτήσεων για υπηρεσίες για το γηράσκοντα πληθυσμό μας. Εστιάζοντας σε αυτούς τους κρίσιμους τομείς, η κυβερνητική πολιτική μπορεί να μειώσει την ανεργία και να ταιριάξει καλύτερα τις δεξιότητες, να βελτιώσει την ποιότητα των ωρών εργασίας και να αυξήσει την παραγωγικότητα. Το θετικό αποτέλεσμα: περισσότερη συμμετοχή από μια καλύτερα προετοιμασμένη και πιο περιεκτική αγορά εργασίας θα αυξήσει τους μισθούς, θα μειώσει τις εισοδηματικές ανισότητες και θα οδηγήσει σε μια πιο παγκόσμια ανταγωνιστική καναδική οικονομία.
Φυσικά, σε μια εποχή τεχνολογικής αλλαγής σημαντικού βαθμού, ακόμη και με επενδύσεις σε αυτές τις πολιτικές για τη βελτίωση της ποσότητας, της ποιότητας και της ευελιξίας της εργασίας, μπορεί κανείς να αναμένει ότι θα συνεχίσουν να συμβαίνουν σοκ στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα απρόβλεπτες περιόδους ανεργίας.
Το COVID απέδειξε δυναμικά ότι το τρέχον σύστημά μας ασφάλισης ανεργίας δεν είναι προσαρμοσμένο, ώστε να παρέχει προσωρινή υποστήριξη στο αυξανόμενο ποσοστό εργαζομένων που είναι αυτοαπασχολούμενοι ή που δεν απολαμβάνουν μια μακροχρόνια συνεχή μόνιμη σχέση με ένα μόνο εργοδότη. Το CERB εφευρέθηκε για να αντιμετωπίσει αυτό το μειονέκτημα, αλλά είναι δομικά ακατάλληλο ως μόνιμο χαρακτηριστικό για τη στήριξη των εργαζομένων κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης. Αναδημιουργεί μια έκδοση του λεγόμενου τείχους πρόνοιας, που χρειάστηκε δεκαετίες για να διαλυθεί.
Μια βασική πρόκληση για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατά την περίοδο μετά το COVID, είναι να ανοικοδομήσει το σύστημα ασφάλισης εργασίας για να συμπεριλάβει αυτοαπασχολούμενους και ενδεχόμενους εργαζόμενους, που μπορούν στη συνέχεια να πληρώσουν ασφάλιστρα και να αποκτήσουν πρόσβαση στις παροχές και τις παροχές κατάρτισης του συστήματος. Πρέπει να διατηρήσουμε την υποκείμενη φιλοσοφία του ευέλικτου συστήματος της Βόρειας Αμερικής, το οποίο αναγνωρίζει ότι η εξέλιξη της αγοράς εργασίας που περιλαμβάνει περιόδους ανεργίας διευκολύνει την προσαρμογή, την ανάπτυξη και τη βελτιωμένη παραγωγικότητα, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά συστήματα πρόληψης των απολύσεων (απαγόρευση απολύσεων σε συνδυασμό με επιδοτήσεις μισθών), τα οποία τελικά επιβάλλουν σοβαρές δυσμενείς επιπτώσεις στην πρόσληψη – ειδικά από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
Τέλος, πρέπει να βελτιώσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνητικές υπηρεσίες μεγιστοποιούν τη συμβολή τους στην ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη και στην καλύτερη διακυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις αντιπροσωπεύουν το 25% του Καναδικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (προ-COVID) και είναι άμεσα υπεύθυνες για την παροχή πολλών κρίσιμων υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές, δικαιοσύνη και κανονισμοί). Παρεχόμενα με οικονομικά αποδοτικό τρόπο, αυτά θα ενισχύσουν την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της καναδικής οικονομίας.
Ιστορικά, ο δημόσιος τομέας ήταν πιο αργός για να προσαρμοστεί στις τεχνολογικές αλλαγές από τον ιδιωτικό τομέα. Το μοτίβο εκεί διατηρείται κατά τη διάρκεια της ψηφιακής επανάστασης. Όμως, η κρίση COVID ανάγκασε την αλλαγή στους δημόσιους θεσμούς, οι οποίοι γενικά ανταποκρίθηκαν θετικά. Η ανάπτυξη αυτής της δυναμικής προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία για την καθιέρωση αποτελεσματικότερων υπηρεσιών και δικαιότερης πρόσβασης σε αυτές και για την εξοικονόμηση χρημάτων.
