Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις για πάντα, ένα πολύ γνωστό σου πρόσωπο, ένα συνάδελφο, με πολλά χρόνια συνεργασίας τόσο στην τηλεόραση όσο και στην εφημερίδα. Πρόκειται για τον Γιάννη Κόκκωνα, που έγραψε τη δική του ιστορία στα δρώμενα της παροικίας. Ήταν απόλυτος σε αυτά που πίστευε, δε δεχόταν συμβιβασμούς στη δουλειά του, και γι’ αυτό πολλές φορές τα έλεγε ωμά «έξω από τα δόντια», χωρίς να υπολογίζει συνέπειες ακόμα και οικονομικές.
Είχα πάντα μια εκτίμηση για τον Γιάννη, διότι μού θύμιζε την ιδιαιτερότητα του πατέρα μου Στυλιανού. Μπορώ να πω ότι είχαν πολλά κοινά οι δυο τους. Το κύριο κοινό σημείο ήταν ότι δεν έλειπε το τσιγάρο από το χέρι τους… Θάλεγε κανείς, ότι ήταν η παρηγοριά τους από αυτά που αντιμετώπιζαν κάθε μέρα στο λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Αλλά και η «μούσα» τής έμπνευσής τους.
Οι δύο τους γνωρίστηκαν το 1969, και αμέσως έγιναν φίλοι.
Το μεράκι στον κλάδο της δημοσιογραφίας το απόκτησε όταν δούλευε ως τυπογράφος και μαθητευόμενος συντάκτης στις εφημερίδες «Λακωνικός Κήρυξ», «Ταχυδρόμος» και «Ξενύχτης».
Μετανάστευσε στον Καναδά μόλις 19 ετών. Από τη δεκαετία του 1970 ήταν στο χώρο του Ραδιοφώνου, στο σταθμό του Γιάννη Δαπέρη, καθώς και στο τότε καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι που έκπεμπε το πρόγραμμα «Ελληνική Φωνή» μαζί με την κόρη τού Δαπέρη, Μαρία. Παράλληλα, έκδωσε ανά διαστήματα τις εφημερίδες «Ατλαντίς», «Νέος Κόσμος», «Ελληνική Φωνή» (του συγκροτήματος Δαπέρη), «Ελληνικά Νέα» και πολύ αργότερα το περιοδικό «Ορίζοντες».
Είχε επί πολλά χρόνια την Κυριακάτικη πολύωρη ραδιοφωνική εκπομπή «Ελληνικοί Ορίζοντες», που πολλές φορές με καλούσε ως πολιτικό αναλυτή.
Στο χώρο της τηλεόρασης επίσης επιμελήθηκε και παρουσίαζε το δικό του τηλεοπτικό πρόγραμμα στην καλωδιακή τηλεόραση από το 1985-1996 και αργότερα το «Hellas Spectrum», και το «Εδώ Μόντρεαλ», όπου επί δύο και πλέον χρόνια συνεργαστήκαμε.
Η παροικία αγάπησε τον Γιάννη για όλα αυτά που τους έδινε από τους δημοσιογραφικούς χώρους που δούλευε.
Το 2013 ο Γιάννης Κόκκωνας δέχτηκε την πρόταση μου για μια στήλη στα ΝΕΑ. Από την πρώτη δημοσίευση της στήλης ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ, ο Γιάννης, αναφέρθηκε γραπτώς και πάλι στον πατέρα μου Στυλιανό, ως «δάσκαλο».
Ως εισαγωγή, ο Γιάννης έγραψε τα εξής τα οποία και σήμερα είναι επίκαιρα:
«Γενικά στις ημέρες μας η Μαύρη Τέχνη έχει μετατραπεί σε Λευκή! Η μαυρίλα του μελανιού, η μυρωδιά του αντιμονίου και του νοτισμένου χαρτιού είναι ανύπαρκτη… Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές είναι σχεδόν άοσμοι! Απελπιστικά αθόρυβοι και ενοχλητικά μικροσκοπικοί, πέρα από τα πολυτελή και μυρωδάτα γραφεία που κι αυτά με ενοχλούν με τη νοικοκυροσύνη τους!
Με τι να ασχοληθώ; Με την κοινοτική μας πολιτική που ότι και να πει κανείς θα είναι παλιό; (Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα). Με την ελληνική πολιτική και το μπάχαλο που μας δίνει; Με την κεμπεκιώτικη ή με την παγκόσμια άθλια κοινωνική μας εικόνα; Θα ασχοληθούμε με όλα… κι όποιον πάρει ο «χάρης»… όπως λέει κι ο Κλυνν…».
Ο Γιάννης ήταν πάντα σπιρτόζος στα όσα έλεγε και τα όσα έγραφε. Το αποκορύφωμα της γραφής του είναι το βιβλίο που έγραψε το 2010, ΞΑΝΘΙΠΠΗ: Από το ταξίδι μου στον άλλο κόσμο.
Όταν το διάβαζα, ήταν σαν να έβλεπα την πιο δαπανηρή ταινία. Η φαντασία του Γιάννη είχε ξεπεράσει τους πάντες. Μάλιστα του είπα ότι η υπόθεση του βιβλίου του είναι για το Χόλυγουντ. Χαμογέλασε με το χαμόγελο που τον χαρακτήριζε και μου είπε: «Αλήθεια, τόσο πολύ σου άρεσε, σ’ ευχαριστώ μόνο που το σκέφτηκες».
Στο τέλος του βιβλίου του, ο Γιάννης γράφει για τη θεωρία τού Τζότζεφ Κάμπελ: «Ο μύθος προσανατολίζει τον άνθρωπο προς τις μεταφυσικές διαστάσεις της ύπαρξης και ταυτόχρονα απευθύνεται στα έσχατα βάθη της ψυχής».
Το βιβλίο, πιστεύω είναι ένας θησαυρός, μια παρακαταθήκη, και εύχομαι τα δυο του παιδιά να καταφέρουν να δοξάσουν τον πατέρα τους με το βιβλίο του να γίνει ταινία ή σήριαλ. Διότι ως αφήγημα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα βιβλία που ήταν η βάση των σειρών «GAME OF THRONES» και «The Lord of the Rings».
Το 2019 τιμήθηκε με το «Βραβείο του Ελληνισμού» – από το Ελληνικό Εμπορικό Επιμελητήριο.
Στον ευχαριστήριο λόγο του για άλλη μια φορά, απέδειξε ότι δεν είχε εγωισμό για το λειτούργημα που έκανε: «Θα ήθελα να πιστεύω, πως η διάκριση αυτή αντανακλά στο σύνολο των ανθρώπων των μέσων μαζικής επικοινωνίας της παροικίας μας και πολύ δε, ιδιαίτερα, σε όλους εκείνους που δε βρίσκονται στη ζωή σήμερα. Στη μνήμη αυτών, αφιερώνω το βραβείο που μου απονείμετε.
Τα μέσα ενημέρωσης έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του ελληνισμού.
Ήταν πάντα, ο καθρέπτης που αντικατόπτριζε το σφυγμό και την ψυχή του Έλληνα. Στα εύκολα και τα δύσκολα.
Ήταν και συνεχίζει να είναι ο μεταδότης της επιτυχίας και της προόδου των Ελλήνων. Της προβολής των αξιών και των μεγάλων επιτυχιών. Των σχολείων μας και των παιδιών μας.
Ήταν και είναι ο κρίκος μας, με την πατρίδα, την παράδοση, την ιστορία μας, την πολιτιστική κληρονομιά μας, τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας και την ελληνομάθειά μας.
Και δεν είναι τυχαίο που το Μόντρεαλ, σε σύγκριση με άλλες πόλεις του Καναδά και της Αμερικής ιδιαίτερα, έχει αποφύγει την αφομοίωση και τον αφελληνισμό.
Οι Έλληνες του Μόντρεαλ, σε μια κοινωνία πολυπολιτισμική, δίγλωσση, και αρκετά δύσκολη, κράτησαν ψηλά την έννοια των ιδανικών μας, του πολιτισμού μας. Τη γλώσσα μας.
Σε όλα αυτά τα υπέρτατα αγαθά, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας έπαιξαν σημαντικό και ουσιαστικό ρόλο και νοιώθω υπερήφανος που από το χώρο αυτό, υπηρέτησα την πατρίδα μου, τον τόπο μου και τους συνανθρώπους μου σε αυτήν την παροικία».
Αυτός ήταν ο Γιάννης Κόκκωνας, και τίποτα λιγότερο. Τώρα πήγε να βρει το «δάσκαλο» του, τον πατέρα μου Στυλιανό, και τους πρώην συναδέλφους του Πετρίτη, Παπαδάκη, Κολύβα, Πετρογιάννη, Μπαρζάκο και Δαπέρη. Η παρέα μεγαλώνει με τα χρόνια…
Αιωνία σου η Μνήμη αγαπητέ Γιάννη, θα μείνεις αλησμόνητος!
