Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, μας έφυγε για πάντα ο ανεπανάληπτος και αλησμόνητος Παναγιώτης Σταυρόπουλος. Γράφω «μας» διότι τα τελευταία 10 χρόνια έγινε αναπόσπαστο μέρος της δικιά μας οικογένειας στις εφημερίδες μας και ειλικρινής φίλος όλων μας στο γραφείο. Προπαντός δικός μου και του συνέταιρου μου συν-εκδότη Γιώργου Μπακογιάννη. Νομίζω ότι μπορώ να παινευτώ ότι είμαι από τους λίγους που γνώρισα τον Παναγιώτη σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Η ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ 30 ΕΤΩΝ
Αρχικά γνώρισα τον Παναγιώτη ως πελάτη της αγγλικής μας εφημερίδας που ανελλιπώς φιλοξενούσε σε κάθε έκδοση τις προσφορές των καταστημάτων επίπλων AMEUBLEMENT GAUTHIER MAISON EPIPLA. Εκτός αυτού, επί πολλά χρόνια πρόβαλα τα καταστήματα του σε απευθείας μεταδόσεις (remote) από τα Ελληνικά προγράμματα του CFMB. Όταν άνοιξε το κατάστημα επίπλων στο Mascouche, μου ζήτησε αν ήθελα να δουλέψω γι’ αυτόν ως πωλητής, που με χαρά δέχτηκα. Υπήρξε μια πλούσια εμπειρία για μένα, όπου έμαθα πολλά χάρις στην πείρα στις πωλήσεις του Παναγιώτη. Εκείνη την περίοδο οι σχέσεις μας βρισκόντουσαν σε τρεις τομείς. Από τη μια τον εξυπηρετούσα ως πελάτη της εφημερίδας, από την άλλη τόσο εγώ τόσο και ο συνέταιρος μου γνωρίσαμε την επαγγελματικότητα του ως αγοραστές πελάτες των ποιοτικών επίπλων του και συνάμα ήταν και το αφεντικό μου τις Κυριακές στο επιπλάδικο του, στο Mascouche.
Εκεί έμαθα ότι διαφορετικά πουλάς στους Έλληνες, διαφορετικά στους γαλλόφωνους και στους αγγλόφωνους και πολύ διαφορετικά στους Ασιάτες.
Υπήρχε όμως και μια άλλη πλευρά που προστέθηκε στη σχέση μου με τον Παναγιώτη. Η «έξω καρδιά» και πόσο γλεντζές ήταν κάθε φορά που βγαίναμε έξω και διασκεδάζαμε πολύ τακτικά.
Τώρα που το σκέφτομαι, την ίδια μέρα ήταν ο πελάτης μου, ήμουν πελάτης του, ήμουν εργάτης του και κολλητός στην παρέα του και στις διασκεδάσεις με πενιές, που δε χρειαζόταν πολλά-πολλά για να ρίξει τις ζεϊμπεκιές του ως τα χαράματα. Μάλιστα, επειδή δεν είμαι του πιοτού, υπήρξαν φορές που διετέλεσα και σοφέρ του προς… αποφυγή οδικών παραβάσεων. Ευτυχώς, διότι μια φορά θυμάμαι πέσαμε σε αστυνομικό μπλόκο ελέγχου αλλά μια που οδηγούσα εγώ δεν έπεσε πρόστιμο!
Εδώ και δέκα χρόνια στις πολύπλευρες σχέσεις μας, προστέθηκε η πρόσληψη του στο τμήμα πωλήσεων των εφημερίδων. Αυτό έγινε όταν ο Παναγιώτης λόγω περιπλοκών υγείας αναγκάστηκε να κλείσει το κατάστημα επίπλων. Ξέροντας ότι πίστευε στην αποτελεσματικότητα της διαφήμισης στις εφημερίδες μας, προπαντός του Λαβάλ, ως συν-εκδότες, θεωρήσαμε σωστό να τον προσλάβουμε για να αναλάβει το συντονισμό πωλήσεων, καθώς και τη διεύθυνση των υπόλοιπων πωλητών του τμήματος.
Ευχαρίστως δέχτηκε, φέρνοντας νέα πνοή με την πολυετή πείρα του στον τομέα πωλήσεων και διαχείρισης πωλητών.
Υπό την επίβλεψη του και χάρις στην πείρα του, «μεταμόρφωσε» άτομα που δε γνώριζαν από πωλήσεις, στους καλύτερους πωλητές μας.
Η αφοσίωση του Παναγιώτη ώθησε τα ΝΕΑ να γίνουν από δεκαπενθήμερη, εβδομαδιαία εφημερίδα.
Όμως, δε σας κρύβω, ότι πολλές φορές ήρθαμε εγώ κι αυτός σε έντονη διαμάχη για ορισμένες υποθέσεις των εφημερίδων. Η διαμάχη με πολύ υψηλό τόνο της φωνής μας, ήταν πολύ έντονη, αλλά ποτέ δεν ανταλλάξαμε προσβολές μεταξύ μας. Στο τέλος βρίσκαμε την καλύτερη λύση και γινόμασταν πάλι αχώριστοι συνεργάτες και φίλοι.
Τα δέκα λοιπόν τελευταία χρόνια γνώρισα την πλευρά του Παναγιώτη ως αφοσιωμένος και πιστός συνεργάτης αλλά επίσης γνώρισα από πρώτο χέρι την πλευρά με τον τρόπο που θύμωνε και αντιμετώπιζε τις διαμάχες όταν δε συμφωνούσε.
Υπήρχε και μια άλλη πλευρά, που πολλοί που γνώριζαν τον Παναγιώτη Σταυρόπουλο θα τη θυμούνται για πάντα. Πρόκειται για την αμέριστη γενναιοδωρία του. Χωρίς φανφαρισμούς, έβαζε βαθιά το χέρι στην τσέπη και βοηθούσε όσο μπορούσε έμπρακτα. Από ιδρύματα, γνωστά και άγνωστα, μοναστήρια, ως ακόμα και οικονομικές ενισχύσεις για τελετές κηδειών σε άτομα που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Άφησα τελευταία μια πλευρά του που λίγοι τη γνωρίζουν. Είναι αυτή του αφοσιωμένου συζύγου στην αγαπημένη του Πέγκι, είναι αυτή του αφοσιωμένου πατέρα για το μονάκριβο γιο του Δημήτρη και του αφοσιωμένου αδελφού, στα αδέλφια του Παναγιώτα και Βαγγέλη.
Για το μονάκριβο γιο του Δημήτρη, ήταν ιδιαίτερα περήφανος για τις συνεχής προόδους του στην καριέρα του. Κάθε φορά που σημείωνε ο Δημήτρης κι ένα επίτευγμα, ευθύς θα το μαθαίναμε την άλλη μέρα. Κάθε φορά που μιλούσε γι’ αυτόν άστραφταν από υπερηφάνεια τα μάτια του και έλαμπε το πρόσωπο του ως πατέρας.
Αυτός ήταν ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος. Τουλάχιστον για μένα που τον γνώρισα από σχεδόν όλες τις πλευρές του, θα μου είναι αλησμόνητος, διότι ήταν ανεπανάληπτος.
Τη στιγμή αυτή ο Παναγιώτης είναι αγκαλιά με τον επίσης αλησμόνητο πατέρα του Δημήτρη και μπορεί να είναι και κοντά του ο καλός φίλος του πατέρα του, ο δικός μου πατέρας ο Στυλιανός, μια και μαζί είχαν κάνει πολλά γλέντια όπου πολλά απ’ αυτά τα είχε δημοσιεύσει τότε στην ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ που έκδιδε.
Ο Παναγιώτης θα μας λείψει, διότι προπαντός ήταν από τους λίγους ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία γράμματα.
Αιωνία του η Μνήμη!
