Σε λίγες μέρες όλοι μας θα αποχαιρετήσουμε το 2022 και θα υποδεχτούμε – πάντα με μεγάλες ελπίδες – το νέο έτος 2023. Είναι σαν να περιμένουμε ανυπόμονα να μπει «το 2023» για να δώσουμε τα παπούτσια στο παλιό «2022». Θα έλεγε κανείς, ότι με την πάροδο του χρόνου μεταμορφώσαμε μια χρονική περίοδο αποτελούμενη από 365 ημέρες σχεδόν σε ένα ον, μια ζώσα ύλη, έναν «άνθρωπο» που θα τον χρησιμοποιήσουμε όποτε μας συμφέρει, για να εξηγήσουμε κάπως τα δικά μας λάθη.
Έτσι «ο χρόνος 2023» θα «γεννηθεί» όπως οι «προκάτοχοι» του και μετά από 365 μέρες θα τον πετάξουμε κι αυτόν, μην ξεχνώντας να του ρίξουμε όλες τις ευθύνες για ότι κακό διαδραματίστηκε στις 365 «ύπαρξης» του… Ναι «αυτός» φταίει για όλα και κανένας άλλος… Όλοι πιστεύουμε στα θετικά που θα φέρει ο νέος χρόνος – λες και είναι στο χέρι του – να αλλάξει όλα αυτά που είμαστε εμείς υπεύθυνοι.
Ο «χρόνος» φταίει για όσες επιπτώσεις περάσαμε από τον πόλεμο της Ουκρανίας ως τον πληθωρισμό που προήλθε από την πρόσθεση της πανδημίας και του πολέμου της Ουκρανίας.
Ο «χρόνος» φταίει που τα χαλάσαμε με φίλους και οικογενειακά πρόσωπα για ασήμαντα θέματα με διαφορετικές απόψεις, όπως αυτό της πανδημίας.
Και φυσικά ο «χρόνος» φταίει για ότι γίνεται στην παροικία μας.
Αντί λοιπόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε εμείς προς το καλύτερο, απαιτούμε ο «νέος χρόνος» να μας σώσει…
ΠΑΡΟΙΚΙΑ: ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΙΣΩ…
Με αυτές τις έξι λέξεις, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε περιληπτικά, το τι έχει γίνει στην παροικία το 2022. Καιρός λοιπόν είναι να κάνουμε μια ανάλυση και μια σκληρή εποικοδομητική κριτική, για να εντοπίσουμε αποτελεσματικά τις αλλαγές που θα πρέπει να κάνουμε για να καλυτερεύσουν τα πράγματα στην παροικία.
Μια ανάλυση πολύ αναγκαία, που πρέπει να κάνει η οργανωμένη παροικία μας. Θα πρέπει κάποτε να απαντήσουμε στα ερωτήματα: αν πάμε καλά, αν όχι, τι φταίει, ποιά είναι τα λάθη του παρελθόντος και τι μπορούμε να κάνουμε για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτά που έχουμε – και δε μιλώ μόνο για τα τούβλα/κτίρια – αλλά για το Ελληνικό στοιχείο.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως διερωτόμαστε ότι η «νεολαία μας», το μέλλον της παροικίας, δείχνει αποχή από τα κοινά.
Μιλώντας με μερικούς παράγοντες την περασμένη εβδομάδα έμαθα για άλλη μια φορά, ότι στο παρελθόν αποκαρδιώσαμε τη νεολαία με το να τη διώχνουμε από οργανωμένους χορούς που δημιουργούσαν για να βρίσκονται μαζί και με το να τους λεηλατούμε ποσά από τα δικά τους ταμεία που μάζεψαν με πολύ μόχθο από τις εκδηλώσεις τους. Δε θα αναφέρω ονόματα, ούτε οργανισμούς, αλλά το ίδιο τροπάριο επαναλήφθηκε σχεδόν σε όλους.
-Η παροικία έδιωξε κυριολεκτικά τους τότε νέους, που τώρα στα σαράντα τους ανταποδίδουν την «αγάπη» με το να απέχουν.
-Η παροικία έδιωξε τη νεολαία, διότι άφησε ορισμένους ταγούς να τη ντροπιάσουν με τα καμώματα τους.
-Η παροικία έδιωξε τη νεολαία, διότι ποτέ δεν εκπλήρωσε τις πραγματικές ανάγκες εκείνης της νέας γενιάς.
Τώρα ξαφνικά όλοι ξυπνήσαμε, ψάχνοντας να δούμε τι φταίει, που τα περισσότερα μέλη των συλλόγων μας είναι συνταξιούχοι. Μάλιστα, πολλοί είναι οι σύλλογοι που έκλεισαν και σε πολλές περιπτώσεις «χάθηκαν» ότι χρήματα υπήρχαν στα ταμεία.
Καιρός λοιπόν είναι να γίνει μια σωστή μελέτη και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κλείσουμε την πληγή που τρώει κάθε χρόνο τα σωθικά της παροικίας μας, Η ΑΠΟΧΗ.
Κι όταν λέμε μελέτη, δε λέμε μια απλή συζήτηση 4 ή 5 ωρών με 50 ή 100 άτομα.
Μιλώ για ένα γενικό κάλεσμα, δύο και τριών ημερών, όπου θα ακουστούν όλες οι γνώμες από μέλη και μη μέλη κοινοτήτων και οργανισμών και κάθε ηλικίας που θέλει να εκφραστεί και ύστερα θα γίνει μια ανάλυση για να βγει ένα πόρισμα.
Σε περίπτωση που δεν κάνουμε αυτή την «άσκηση», τότε μας βλέπω σε είκοσι χρόνια να μας μένουν τα κτίρια χωρίς έμψυχο υλικό. Και τότε δε θα φταίει κανείς άλλος παρά εμείς… η παροικία, είτε είμαστε μέλη των κοινοτήτων και των συλλόγων, είτε είμαστε απλοί θεατές…
Όσο για την κοινότητα – για όσους ενδιαφέρονται για τα κοινοτικά, μια και για τους περισσότερους δεν τους καίγεται καρφί και δηλώνουν όπως πάντα αποχή – ζήσαμε το χρόνο που μας πέρασε… πρωτοφανές σελίδες:
Ζήσαμε λοιπόν έναν έντονο κοινοτικό εκλογικό αγώνα μεταξύ τριών κοινοτικών ομάδων με νικήτρια την ομάδα ΑΝΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του ιατρού Γιώργου Τσούκα, και με αντιπολίτευση την ομάδα ΠΡΑΞΗ, του πρώην βουλευτή και επαρχιακού βουλευτή Χρήστου Σύρρου. Για όσους δε γνωρίζεται, εδώ και λίγες μέρες πολλά στελέχη της παραιτήθηκαν από σύμβουλοι. Πιστεύω ότι ήταν ένα μεγάλο λάθος, που θα αυξήσει την αποχή στην παροικία.
Ζήσαμε ένα κοινοτικό συμβούλιο με σχεδόν χωρίς… ταμία! Ζήσαμε την πρωτοβουλία των συμβούλων Γιάννη Βάθη και Γιώργο Κανελλάκη, που γλίτωσαν την κοινότητα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε επισκευές, που θα γινόντουσαν με βάση προσφορές εργολάβων. Αυτό κι αν ήταν πρωτοφανές…
Η αλήθεια είναι ότι η εξάμηνη κοινοτική διοίκηση είχε και θα έχει πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει μέσα και έξω από το χώρο της κοινότητας.
Η έλλειψη γνώσης των πεπραγμένων του οργανισμού, όπως οι εσωτερικοί κανονισμοί, δε βοηθά. Θα μου πείτε, λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν τους εσωτερικούς κανονισμούς. Φυσικά επιβάλλεται να γίνουν τροποποιήσεις στους κανονισμούς, αλλά τροποποιήσεις δε σημαίνει η σχεδόν… κατάργηση τους. Εύχομαι να υπάρχουν αρκετοί «φύλακες» για να μην εξαλειφθούν.
Προς το παρόν, ο πρόεδρος Τσούκας είναι πολύ αισιόδοξος για τον κοινοτικό οργανισμό και διατυμπανίζει δημοσίως μεγαλεπήβολα έργα, όπως ένα νέο κοινοτικό συγκρότημα στο Λαβάλ και ένα πραγματικό γηροκομείο με νοσοκομειακές και ιατρικές υπηρεσίες. Θα δείξει…
Ας ελπίσουμε ότι το 2023 σαν παροικία θα κάνουμε λιγότερα στρατηγικά λάθη και θα αρχίσουμε να δουλεύουμε όλοι για το κοινό καλό, με απώτερο σκοπό να κάνουμε περισσότερα βήματα μπροστά. Χρόνια Πολλά.